Χρήστος Μουσουλιώτης (Christos Mousouliotis)

Τα κατωτέρω είναι για εκείνους που έχουν την άποψη πώς λίγες και επιλεκτικές πληροφορίες “ζωγραφίζουν”, ή αποκαλύπτουν ποιότητα χαρακτήρα, δράση και θετικές ή καταστροφικές ενέργειες τού καθενός. Τα βιώματα στο κοινωνικο-πολιτικό γίγνεσθαι αρχίζουν από την παιδική μου ηλικία όταν ο φανατικός κομουνιστής και απόλυτα ιδεολόγος πατέρας μου, (αρνήθηκε να πάρει σύνταξη αντιστασιακού παρά την απόλυτη φτώχια μας), με έβαζε να διαβάζω από τα 13 χρόνια μου μαρξιστικά βιβλία, που τα προμήθευε ο σύντροφός του αντάρτης στα βουνά Γιάννης Γιαννίκος, (και έμενε κατάπληκτος με τη μανία μου να τα διαβάζω. Αργότερα αγόρασε την “Πράβντα”), ενώ η βαθιά θρησκευόμενη μητέρα μου με έσπρωχνε στο δρόμο τής θρησκείας… Τη μαρξιστική διαπαιδαγώγησή μου ανέλαβε στη συνέχεια, από τα 17 μου ο Περικλής Ροδάκης, στο τυπογραφείο τού οποίου έγραψα με τα χέρια μου δεκάδες δεκάδων τέτοια βιβλία εργαζόμενος την ημέρα ως λινοτύπης, ενώ παρακολουθούσα το νυχτερινό γυμνάσιο. Ακολούθως αναδύθηκε μια καλλιτεχνική φλέβα μου που με έσπρωξε να ακολουθήσω σπουδές ηθοποιίας και σκηνοθεσίας. Η χούντα σημάδεψε σημαντικά την περίοδο από τα 20 έως τα 25 χρόνια μου και η στρατιωτική υπηρεσία, που με βρήκε να υπηρετώ την πατρίδα από τα 23, (μόλις είχα αποφοιτήσει από τις σπουδές μου), με βοήθησε με τα καθημερινά και αμέτρητα καψώνια στα όρια τού θανάτου, να καταλάβω μαζί με πολλά άλλα, τον ουρανομήκη καταστροφικό παραλογισμό και τη φριχτή γελοιότητα τής δικτατορίας. Η οργή μου για τους χουνταίους μετατράπηκε σε πολύπλευρη πολιτική δράση. Έτσι νόμιζα τότε, όταν, μεταξύ άλλων, ίδρυσα εκδοτικό οίκο εκδίδοντας αναρχοαριστερά βιβλία, όπως “Το κόκκινο βιβλιαράκι των μαθητών”. “Η φάρμα των ζώων”, “Κρατήστε σφιχτά τον μικροαστισμό σας” τού Όργουελ. “Ο ρόλος του Λένιν στο ρώσικο πείραμα και το γερμανικό φιάσκο” τού Όττο Ρύλε, κ.α. Ξαφνικά, ήρθε μια φυματίωση στα 27-28, που με ταλαιπώρησε φοβερά έξι μήνες. Θεραπεύτηκα – χωρίς να το περιμένω και χωρίς να το πιστεύω -, ως δια “μαγείας” με τη χρήση συσσωρευτή οργόνης τού Βίλχελμ Ράιχ, δείχνοντας στο κομουνιστικό και ταυτόχρονα αναρχικό μυαλό μου (έτσι με είχαν χαρακτηρίσει οι γελοίοι τής χούντας, “επικίνδυνος αναρχο-κομουνιστής – χρήζει παρακολουθήσεως” στο επίσημο στρατιωτικό έγγραφο τού Α2), ότι ο μαρξισμός, και ο καπιταλισμός δυσκολεύονται φοβερά να εξηγήσουν τη φύση τού κόσμου μας. Η αναγκαστική και έντονη μελέτη (μετά τη θεραπεία μου) των ανακαλύψεων τού Ράιχ, την ίδια εποχή που ήμουν εκδότης αριστερίστικων βιβλίων, που έκαναν σημαντικά τιράζ, άρχισε σταδιακά να ρίχνει κάποιο φως στα κατάμαυρα σκοτάδια μου, μαζί με την απόλυτη και δυσάρεστη αποτυχία μιας νέας και απολύτως πρωτοποριακής επιχείρησης για την ηλεκτρονικά ελεγχόμενη εκτύπωση και έκδοση βιβλίων, καθώς διαπίστωσα με τρομερή θλίψη, ότι μερικοί “ιδεολόγοι αναρχικοί σύντροφοι” έκλεβαν διάφορα ποσά από το κοινό ταμείο… Αυτό το γεγονός γκρέμισε οριστικά τις αριστερίστικες και κομουνιστικές αυταπάτες μου. Κατανόησα με τρομερό πόνο ψυχής ότι δεν έχει καμία σημασία οποιοδήποτε κοινωνικοπολιτικό “καπέλο” φορά ο καθένας μας, είτε είναι μαυροκόκκινο, κόκκινο, πράσινο, μπλε, ή μαύρο. Χριστιανικό, μουσουλμανικό ή μυστικιστικό, επιστημονικό ή οτιδήποτε άλλο. Αντιλήφθηκα ότι η μοναδική και αναλλοίωτη αξία και κατάρα ταυτόχρονα, που κουβαλάμε σε όλη τη ζωή μας είναι η δομή τού χαρακτήρα μας. Αυτή είναι που καθορίζει και προδιαγράφει τη ροπή μας προς συγκεκριμένα ιδεολογήματα, προς την ερωτική και κοινωνικοπολιτική δράση μας, προς τη δημιουργία ή την καταστροφή. Πάνω σε αυτή τη δομή φοράμε ποικίλα “καπέλα” αυταπατώμενοι… Κι έτσι ο μόνος δρόμος λύτρωσης ήταν η μετάβαση στις ΗΠΑ περίπου στην ηλικία των 30. Στη Νέα Υόρκη θα εργαστώ στην ημερήσια εφημερίδα τής ομογένειας, τον “Εθνικό Κήρυκα” για κάπου δέκα χρόνια ως υπεύθυνος εσωτερικών σελίδων και διευθυντής σύνταξης στο ένθετο τού Σαββατοκύριακου, το “ΣΗΜΕΡΑ”. Θα επιστρέψω στην Αθήνα όπου θα εργαστώ για περίπου δέκα χρόνια στο ξεχωριστά πολυπρόσωπο γραφείο Αθηνών τού “Εθνικού Κήρυκα” ως διευθυντής, και στη συνέχεια, με τη μετάβασή μου για οικογενειακούς λόγους στη Θεσσαλονίκη, θα εργαστώ για περίπου τρία χρόνια ως ανταποκριτής τής ίδιας εφημερίδας. Ακολουθεί η συγγραφή τού βιβλίου “Λάμπες ‘Οικονομίας’: η Δολοφονία τής Υγείας”, μια τεράστια και υπερ-επαρκώς τκεμηριωμένη έρευνα 800 σελίδων με πάνω από 1.200 παραπομπές και η διατήρηση τριών μπλογκ στα οποία απασχολούμαι με τρία διαφορετικά θέματα. Στο ένα από αυτά γράφω θέματα σχετικά με τις λάμπες “οικονομίας”, τις φωτεινές οθόνες και γενικότερα ζητήματα φωτισμού ή φωτός, Στο άλλο γράφω για τις ανθρωπογενείς ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες και επεξεργάζομαι ένα ακόμα τεράστιο βιβλίο για αυτό το θέμα, με πολλές εκατοντάδες παραπομπές, παραθέτοντας σταδιακά διάφορα κεφάλαια. Στο τρίτο μπλογκ παρουσιάζω ένα ζήτημα που μου προσφέρει χαρά και διαστολή. Αφορά τις ανακαλύψεις τού Βίλχελμ Ράιχ και θέματα που σχετίζονται με αυτές. Διατηρώ επίσης μια ομάδα στο Facebook με τον ίδιο προσανατολισμό. Ωστόσο πρέπει να απαντήσω στο ρητορικό ερώτημα: Ποια είναι η εναπομείνασα αίσθησή μου για τη δημοσιογραφία και την πολιτική; Πλήρης αηδία…. Για τους ανθρώπους γενικότερα; Πλήρης απελπισία….